κιμονό

(kimono). Παραδοσιακό, εξωτερικό ιαπωνικό ένδυμα. Η καταγωγή της λέξης ανάγεται στην αρχαιότητα, οπότε σήμαινε γενικά την ενδυμασία. Το κ. με τη γνωστή του μορφή αποτέλεσε βασικό ένδυμα για τους άνδρες για τις γυναίκες κατά την περίοδο Χεϊάν (794-1185). Είναι πολύ φαρδύ και μακρύ μέχρι τους αστράγαλους, με πλατιά μανίκια. Το κ. έχει ζωηρά χρώματα και, κατά κανόνα, σχέδια λουλουδιών και ζώων. Δένεται στη μέση με μια πλατιά και σκληρή ζώνη (όμπι), που κλείνει με μεγάλο κόμπο και συχνά φέρει πολύτιμα κεντήματα. Κατά την περίοδο Μεϊτζί (1867-1912), οι κρατικοί αξιωματούχοι υποχρεώθηκαν να φορούν ρούχα δυτικού τύπου στον χώρο εργασίας, σημαίνοντας την αρχή του τέλους για την καθημερινή χρήση του κ. Οι Ιάπωνες φορούν πλέον κ. μόνο σε ιδιαίτερες κοινωνικές περιστάσεις (γάμοι, κηδείες, τελετουργίες του τσαγιού κ.ά.). Η χρήση του κ. συνοδεύεται με ξυλοπάπουτσα (γκέτα) ή ορθοπεδικά πέδιλα (τσόρι) και έναν επενδύτη (χαορί). Λεπτομέρεια γιαπωνέζικης μικρογραφίας σε χειρόγραφο της «Ιστορίας των θαυμαστών πραγμάτων», ενός ρομαντικού μυθιστορήματος της περιόδου Χεϊάν? όλα τα πρόσωπα που εικονίζονται φορούν το πατροπαράδοτο κιμονό. Αυλικό κιμονό με πολυτελή διακόσμηση του 19ου αι., αριστούργημα διακοσμητικής σε ύφασμα (Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη). Γιαπωνέζες με παραδοσιακά κιμονό (φωτ. ΑΠΕ).

* * *

το

άκλ.

1. μακρύ, ώς τους αστραγάλους, ιαπωνικό ένδυμα, σταυρωτό μπροστά ώστε το αριστερό μέρος να καλύπτει το δεξί, χωρίς ραφές στους ώμους, με πλατιά ζώνη πάνω από τη μέση

2. κάθε ένδυμα όμοιο ως προς το σχέδιο και το ύφασμα με το αντίστοιχο γιαπωνέζικο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιαπ. kimono].